Goodbye-letter

‘Mam, je moet nú komen!’ Mijn jongste staat met zijn telefoon in handen, met een wit gezicht. Hij draait zijn scherm naar me toe. Een berichtje van zijn dertienjarige vriendinnetje, met wie hij al jaren een vrolijk en hecht duo vormt. ‘Goodbye-letter’, lees ik. Mijn ogen vliegen over de regels. ‘Ik houd zo ontiegelijk veel van jou en zal je nooit maar dan ook nooit vergeten, geloof me.’ Een uur later omarmt mijn zoon het vriendinnetje, zonder woorden, met veel tranen. Politie op de stoep. Een agent vraagt aan de moeder: ‘Vindt u het goed dat ze hier blijft, tot de rust is weergekeerd en er hulp geregeld is?’ De moeder stemt aarzelend in.

Plotseling ben ik onderdeel van een hulpverleningscarrousel, dat ik daarvoor niet kende. Een intense, leerzame tijd. Een week later is er hulp voor het meisje en het gezin ingeschakeld en is ze teruggekeerd naar huis. In ons gezin daalt het stof neer. Verschillende keren draaien we de film terug: hebben we het juiste gedaan? Ondanks de hulp blijft er onrust rond het vriendinnetje. Noodkreten worden regelmatig gedeeld via filmpjes, chats en Tiktok. Beroerd en verdrietig. Intussen gebeurt er iets heel moois. Mijn zoon vormt samen met het vriendinnetje en twee buurkinderen een club. Natuurlijk hoort daar een appgroep bij. Regelmatig post het meisje ook daar verontrustende berichten. ‘Ik schrik van jou’, zegt de één. ‘Ben je suïcidaal?’ vraagt de ander. Superdirect. Het meisje geeft eerlijk antwoord. Het onderwerp is geen geheim en ligt open op tafel. Dertienjarigen die zonder overleg hun clubgenoot ondersteunen. Door er gewoon te zijn, met directe vragen en natuurlijk een heleboel hartjes en likes. Het ontroert me. De club laat haar voelen dat ze niet alleen staat. Ik doe met een gerust hart een stap terug.