Veel christelijke stellen kiezen ervoor om samen te wonen. Dat is een trend waar de kerk niet omheen kan. Het huwelijk zoals we dat lange tijd hebben gekend, raakt steeds meer uit de gratie. Ik zie het als een uiting van meerdere, onderliggende ontwikkelingen in de maatschappij, die ons aansporen om ons opnieuw te bezinnen op relatievorming en huwelijk.
De laatste dagen heb ik geworsteld met de vraag: kan ik met een bord met de tekst ‘Je suis Charlie’ de straat op gaan? De uitkomst is: dat kan ik niet. Ik kan me heel goed verplaatsen in mensen die dat spontaan hebben gedaan. Maar ik kan het niet. En dat is een gewetenskwestie.
De samenleving wordt diverser en de kerk houdt dat niet buiten de deur. Maar hoe ga je om met al die verschillen? Hebben we een kerk à la carte nodig, met voor elk wat wils? Ik zie een andere weg. Zoek juist in de diversiteit je eenheid. Want diversiteit kan heel heilzaam zijn.
In den beginne heetten christenen nog geen christenen, maar ‘aanhangers van de Weg’. Hun pad door die eerste dagen van het christendom is een bron van inspiratie voor christenen van nu, die nog altijd hetzelfde spoor volgen, op weg naar het koninkrijk.
‘Onze stad is niet blijvend, we zijn onderweg naar de stad die komt’, zegt Hebreeën 13:14. Maar hebben we enig idee wat dat betekent? Kunnen wij ons hier in het Westen wel inleven in deze woorden? Om eerlijk te zijn: nee, helemaal niet.
Binnen de kunst van het verhalen vertellen is de roadmovie bij uitstek het genre waarin het thema ‘onderweg zijn’ tot uitdrukking komt. Drie tips.
Wat betekent onderweg zijn voor de kerk? En wat betekent de kerk voor christenen onderweg? Wij geloven in een dynamische kerk. Een kerk die voortdurend in beweging is en tegelijk al haar reizigers een plek biedt om op adem te komen en zich voor te bereiden op de volgende etappe. Een gemeenschap van reisgenoten. Altijd onderweg. Achter Christus aan.