Dagboek van een dominee

Bram Beute | 8 januari 2022
  • Thema-artikelen

Maandag 6 december

De afgelopen week heb ik erg hard gewerkt. Daarvan moet ik bijkomen. Maandag is dus een dipdag. Eerst maar eens wielrennen. Dan een mooi kennismakingsgesprek. Het blijft verrassend hoe je anderen kunt leren kennen als ze willen antwoorden op de vraag: ‘wie is God voor jou?’ Andersom stellen deze mensen ook goede vragen bij de kerk en geloof.

’s Middags maak ik wat pastorale afspraken. De vader van een Iraans gemeentelid wordt vermist in Iran. Ik bel met een ouderling van wie zijn beide (zeer oude) ouders op sterven liggen. Ik maak een eerste versie van de liturgie voor zondag. Het is een avondmaalsdienst, alle liederen moeten op orgel begeleid worden en ik moet rekening houden met het adventsproject, maar het lukt me om het allemaal bij elkaar te brengen.

De kerkenraad heeft een korte agenda, maar het wordt een goede, lange vergadering. We praten door over wat het betekent dat de kerk onze moeder is. Je mag bij haar tot rust komen en tegelijk betekent het ook zorg voor elkaar. We missen de laatste tijd de gezinnen met tieners en besluiten de komende tijd een aantal ouders op te bellen.

Dinsdag 7 december

Ik begin de dag met het bidden met de adventsretraite van ‘Ignatiaans Bidden’. Fijn om niet altijd mijn gebeden zelf te moeten bedenken, maar de woorden van anderen te gebruiken. Ik mediteer ook over de tekst voor de preek van zondag. Het gaat over Maria die bij Elisabet komt en het lied dat ze dan zingt. Ik heb daarover vaker gepreekt, maar ontdek toch ook wat nieuws. Intussen moet ik ook de column voor het kerstnummer van OnderWeg schrijven. Daarin kan ik dan gelijk mijn vondst kwijt.

Wandeling met collega Hans Slotman. Een van de dingen die ik op dit moment mis, is het spontane contact met collega’s. Dat hebben we georganiseerd door eens in de maand te wandelen. Er blijkt altijd weer genoeg te praten en uit te wisselen. Intussen heb ik al een paar dagen mijn mailbox niet geleegd, dus vul ik de rest van de middag met het beantwoorden van mail over pastoraat, praktische dingen in de kerk die geregeld moeten worden. Mails over dingen waarvan anderen vinden dat ik ervan op de hoogte zou moeten zijn, lees ik snel door.

’s Avonds hebben we een vergadering met het comité voor de aanstelling van evangelisten onder Farsi-sprekende vluchtelingen. We zijn dankbaar dat kerken uit Kampen, Emmeloord en omstreken meer dan € 25.000 per jaar hebben toegezegd. Zo kunnen we twee parttime evangelisten betalen. Nu moeten we allerlei praktische dingen gaan regelen, waarvan het belangrijkste is dat we de kerken op de hoogte stellen van de huidige stand van zaken en vragen hun toegezegde bijdrage over te maken.

Woensdag 8 december

Om 8:30 uur ochtendgebed in de Bovenkerk. PKN-collega Kasper Jager leidt het gebed. Hij wijst erop dat vrijdag de dag van de mensenrechten is. Dit jaar is er de oproep om, net als mensen in Polen, bij de grens een groen licht bij je huis of kerk aan te steken om te laten zien dat vluchtelingen welkom zijn. Ik realiseer me dat het goed is als onze kerk daaraan meedoet. We zijn een kerk waar veel vluchtelingen komen. Het is goed om ook letterlijk uit te stralen dat ze welkom zijn. Via de appgroep leg ik dat dan gelijk maar voor aan de kerkenraad en de taakgroepvoorzitters.

Door een gesprek met jongeren besef ik opnieuw hoe weinig we als kerk eigenlijk aansluiten op hun leefwereld. Hoe is de kerk bijvoorbeeld zichtbaar op Tiktok? Ik besluit dat eens te onderzoeken. Ik kan weinig vinden, maar begrijp nu wel uit eigen ervaring waarom jongeren daaraan zoveel tijd kwijt zijn. Fantasieën over zelf een ‘Tiktokdominee’ te worden, leiden voorlopig tot niets.

Studie voor de preek van zondag, wat pastorale mails en appjes. ’s Avonds een bezoek bij ouders die hun kindje willen laten dopen. Over de eerste doopvraag – of zij geloven dat hun kindje ook vanaf het begin en onderworpen is aan de zonde en Gods toorn, praten we nog wat door. Het blijft een weerbarstige vraag en tegelijk vinden we dat het past bij de wereld waarin onze kinderen groot worden.

Donderdag 9 december

Online overleg met Kamper collega’s over het stadspastoraat dat we dit jaar begonnen zijn. Er is veel enthousiasme, maar ook wel wat reserve. Het kost veel tijd en niet elke ochtend komen er bezoekers voor een pastoraal gesprek. We besluiten door te gaan, maar de tijd iets in te korten.

Een paar bezoeken waaronder aan het asielzoekerscentrum. Vraag die me gesteld wordt: wat kan ik doen voor de kerk? Asielzoekers worden gek van de hele dag niets doen, jarenlang soms. Ik weet geen antwoord. Maar eens aan de koster en diaconie vragen.

Op het idee van groen licht bij de kerk wordt positief gereageerd. Maar hoe doe je dat? Gelukkig weet de koster raad: de buitenlampen bedekken met groene folie. Nu nog groene folie vinden.

’s Avonds overleg over het kerstfeest. Wie iets wil bijdragen, mocht zich melden. Dat zijn niet veel mensen, maar er is genoeg: muziek, een verhaal en een stukje drama.

Vrijdag 10 december

Omdat niemand op mijn oproepen reageert voor groen folie, fiets ik naar de knutselwinkel. Maar die is dicht. Ik bel met Stichting Gave hoe en of we mee kunnen helpen met een manifestatie van Iraanse christelijke asielzoekers. Ik bel met een jeugdleider voor een nieuw plannetje voor het jeugdwerk. Mijn mailbox is intussen ook alweer te vol.

’s Middags inaugureert Leon van den Broeke, gastlid van onze gemeente, als hoogleraar Kerkrecht in Kampen. Hij spreekt over de vraag of naastenliefde de grond voor kerkrecht kan en moet zijn.

Ik fiets op de terugweg nog eens langs de knutselwinkel en vind folie. Nog net op tijd kan ik de lampen van de kerk groen laten kleuren. Nu nog gauw de preek afmaken en dan: weekend!

Zaterdag 11 december

Vroeg wakker en bij opkomende zon wielrennen. Prachtig, maar letterlijk ijskoud. Zaterdagklusjes. Eten koken en ’s avonds samen een paar spelletjes spelen.

Zondag 12 december

Vandaag dubbele diensten om iedereen de gelegenheid te geven om het avondmaal te vieren. In de eerste dienst komen vooral de gezinnen met kinderen. Bij het kindmoment worden de kinderen uitgenodigd om bij het avondmaal ook mee naar voren te komen. Vrijwel alle kinderen in de kerk komen inderdaad met hun ouders mee naar voren lopen. Het ontroert me. Ik leg ze een hand op en zegen ze met ‘de vrede van Christus’.

Over de auteur
Bram Beute

Bram Beute is redacteur van OnderWeg en voorganger van Oase voor Nieuw-West en De Bron in Amsterdam Nieuw-West.

Het mysterie van Jezus’ wonderen

Het mysterie van Jezus’ wonderen

Rolf Robbe
  • Beschouwing
  • Thema-artikelen
Voor wie meer wil ontdekken over: Wonderen

Voor wie meer wil ontdekken over: Wonderen

Peter Hommes
  • Reisbagage
  • Thema-artikelen

Reageer op dit bericht

Meld je aan voor onze gratis nieuwsbrief