Het begrip is in de afgelopen jaren vervuild geraakt. Charitas of barmhartigheid staat gelijk aan het uitgemergelde kind met de vlieg op het oog, dat jaar in jaar uit aan het hulpinfuus hangt. Maar het oorspronkelijke begrip omvat veel meer.
Weggeefkastjes zijn ergens een metafoor voor onszelf, onze ziel. Aan de inhoud is af te lezen wat er in ons omgaat en wat we te bieden hebben.
De Christelijke Gereformeerde Kerken lijken een hoge prijs te gaan betalen voor het afscheid dat velen in hun hart al van de ander hebben genomen.
Hoe meer ik erover nadenk, des te meer groeit de overtuiging dat mensen als individu benaderen een misdaad tegen de menselijkheid is.
Woede, geen fijne kop. Maar woede of boosheid mag er zijn.
Twee maanden na de lockdown ging ik in een Veritas-forum in gesprek met Dirk de Wachter, een bekende psychiater, over geluk in onze samenleving. De gespreksleider begon met een persoonlijke vraag: streef jij naar geluk in je eigen leven?
Je kunt nog zo empathisch zijn, er komt een moment dat je daarin tekortschiet en de ander zich niet gekend voelt in zijn verdriet of blijdschap.
Ik geloof dat de toekomst van de kerk, meer dan met een nieuwe belijdenis, gediend is met slaapzakkenacties: collectieve daadkracht.
De tijd dat christenen herkenbaar waren door hun kledingstijl, WWJD-armbandjes of ichthusstickers is grotendeels voorbij. Dat is misschien niet zo erg.
De introductieweken in het hoger onderwijs gaan dit jaar niet door. Ik weet niet of ik daar zo rouwig om ben.