Klaagvrouwen

Een appje. ‘De moeder van Mara krijgt morgen euthanasie. Ik ben nu in haar appartement om haar spullen in te pakken.’ De moeder van mijn dochters hartsvriendin was al langer ziek. Maar de laatste weken gaat het hard achteruit. Alleen ’s avonds is de pijn iets minder. Dan kan ze nog wat praten met haar kinderen. Mara moet bovendien haar Amsterdamse appartement uit, omdat haar contract afloopt. Een moeder die stervende is. Een vertrouwde woonplek die je moet achterlaten. Dat is te veel om te dragen voor een meisje van 24 jaar.

Haar vriendinnen hebben al die tijd om Mara heen gestaan. Als drie volleerde klaagvrouwen. Ze voelden haarfijn aan wat nodig was. Elke week reisde mijn dochter van Wageningen naar Amsterdam. Om een spelletje te doen. Even wat te drinken samen. De vaat doen. Een strijk afmaken. En luisteren.

Nu zijn ze met z’n drieën bezig in Mara’s appartement. Alleen de dingen die hun vriendin acuut nodig heeft, mogen naar het huis waar haar ouders wonen. Haar vader heeft even geen ruimte voor dozen, de chaos is al groot genoeg. Ik zie het voor me. Verhuisdoos in de kamer. Veel te klein autootje voor de deur. Drie meiden die overleggen. Dit shirtje mee? Deze broek draagt ze graag. Zullen we deze spelletjes inpakken? Handdoeken en beddengoed niet vergeten. Erg hè, van haar moeder. Drie klagende vriendinnen. Nog geen kwart eeuw oud. Maar ze kennen hun vriendin en weten wat ze nodig heeft in de meest verdrietige periode van haar leven.

‘Als ik iets voor je kan doen, moet je het maar zeggen hoor!’ Hoe gemakkelijk rolt dit uit onze mond in tijden van verdriet. Vaak kun je niet eens bedenken wat gedaan moet worden. Dat kost alleen maar energie. En je antwoordt dapper: ‘Ik red me wel.’ Maar stiekem denk je: ‘Zeg tegen me dat het erg is. Drink een kop koffie met me. Doe m’n vaat. Leen mij je schouder.’ Mijn dochter en haar vriendinnen hebben het antwoord niet eens afgewacht. Ze stapten in de trein en deden wat gedaan moest worden. Klagen, dat is ook aanpakken en samen dragen.