De schijnwerper op: draagmoeders en zaaddonors

Als voorganger en als ethicus krijg je vragen over onvruchtbaarheid. Een paar verlangt een kind, maar zwangerschap blijft uit. Altijd weer treft me hun diepe verdriet. Je gunt ze alles wat maar kan helpen om zwanger te worden. Toch doemen ook ethische vragen op.

Mag je afwijken van de natuurlijke weg als je niet zwanger wordt?

In onze traditie klonk op die vraag veelal een vrijmoedig ‘ja’. Kunstmatige inseminatie en IVF (samenbrengen van zaadcellen en eicellen in een laboratorium) zijn in christelijke kring breed aanvaard. Nog maar af en toe gaat een adviesvraag daarover. De meeste adviesvragen vandaag betreffen verdergaande methoden, namelijk draagmoederschap en donorinseminatie. Deze methoden golden tot voor kort als onaanvaardbaar, maar komen steeds vaker voor.

Hoe kijkt de samenleving aan tegen deze methoden?