De kliffen van Moher

Enkele weken geleden waren mijn vrouw en ik op vakantie in Ierland. We verbleven een paar dagen aan de westkust. We zaten in een huisje op loopafstand van de imposante kliffen van Moher. Jaarlijks bezoeken meer dan anderhalf miljoen mensen deze kliffen en ik begrijp dat.

Benieuwd naar het ontstaan van de kliffen surfte ik op het internet. Daar las ik dat Ierland ruim 320 miljoen jaar geleden in de buurt van de evenaar lag en dat de kliffen zijn ontstaan door de afzetting van een rivier gedurende miljoenen jaren. Terwijl ik dit alles op me liet in werken, moest ik aan mijn tante denken. Jaren geleden gingen we met de familie op excursie naar een hoogveengebied. Ook daar had de cursusleider het over ‘vele miljoenen jaren geleden’. Ik hoorde toen de bewuste tante achter mij zachtjes mompelen: ‘Dat geleum wij niet’. Met de Bijbel in de hand kom je immers uit op een leeftijd van zo’n zesduizend jaar. Vooruit, het mocht ietsje meer zijn. Maar miljoenen jaren was echt te veel. Ondertussen schrik ik niet meer van die miljoenen jaren. Zoals de dichter van Psalm 8 naar de sterren kijkt en uitroept: ‘Wat is de mens dat U aan hem denkt’, zo kun je ook naar die miljoenen jaren oude kliffen kijken: wat is de mens?

Die kliffen van Moher bezitten een eerbiedwaardige ouderdom. Zij waren er al, lang voordat wij er waren. In Gods schepping zijn mensen feitelijk nakomertjes. Gelukkig wel door God gewild en geliefd!

Ik denk dat God zelf niet schrikt van die miljoenen jaren. In Psalm 90:2 staat: ‘Nog voor de bergen waren geboren, voor U aarde en land had gebaard – U bent, o God, van eeuwigheid tot eeuwigheid’ (Psalm 90:2). U bent! Niet: U was, maar U bent. Met andere woorden: de tijd krijgt geen vat op Hem. God is te groot om opgesloten te worden in onze tijd. Zelfs miljoenen jaren krijgen Hem niet klein. Ook die geweldige, oude kliffen van Moher zullen voor Hem buigen en beven! Want God is groter.