Column: Zout

We maken net een ommetje in het park als m’n mobiel in de jaszak trilt. Fel en vinnig, een paar keer achter elkaar, alsof de telefoon in de smiezen heeft dat er wat gaande is.

Al wandelend ontspint er zich in mijn jaszak een app-sessie waar de honden geen brood van lusten. Twee vaders van het voetbalteam van onze oudste gebruiken de WhatsApp-groep om elkaar te vertellen wat voor losers ze elkaar vinden. Een ordinaire scheldpartij, inclusief kwalificaties die kort, krachtig en vooral niet vlijend zijn.

Mijn broers mochten niet op voetbal. Als christen hoorde je niet op een voetbalclub. Daar werd gevloekt, gescholden, geschreeuwd en achteraf in de kantine gedronken en gelald. Ik geloofde daar jarenlang heilig in, maar zegde dit geloof vaarwel. Kom op, wij zijn het zout der aarde, dus ook langs de lijn. Juist dáár kunnen we het verschil maken, toch?

En daar sta ik dan met een stel tierende voetbalvaders op m’n telefoon. Even schiet een ander recent incident door mijn hoofd: twee teamouders die elkaar na de wedstrijd bijna letterlijk in de haren vlogen. Zo, en plein public op de parkeerplaats. Tot verzoening is het nooit gekomen.

Ik moet hier wat mee, denk ik. Van dat nare incident heb ik me afzijdig gehouden, maar het voelde laf. Zoutloos, zeg maar. Nu zou ik in die chatgroep een fijn, verzoenend statement kunnen maken. Ik open een nieuw bericht en stileer een paar zinnen.

Licht vermanend en toch vriendelijk. Net voor ik het wil versturen, verschijnt er een boodschap van een andere moeder in de groep. In keurig Nederlands, scherp en raak, roept ze de vaders tot de orde. Niets tegen in te brengen, einde gedoe. Ik stop m’n telefoon terug in m’n jaszak.

Ik weet niet hoe zout u bent langs de lijn. Maar ik heb die smaak nog niet helemaal te pakken.