Verschil

Voorzichtig stap ik met mijn sneakers over een smalle brug, gemaakt van stukken hout en golfplaat. Onder de provisorische brug kabbelt een pikzwarte stroom water. Achter mij bergen van tientallen meters hoog afval. Als ik goed kijk, zie ik op de toppen de silhouetten van aasgieren en tientallen kinderen. Zoekend naar iets waardevols tussen het afval waarvan de stank mij de adem beneemt.

Voor mij een krottenwijk, bijeengehouden door een web van smalle steegjes en paadjes. De woningen zijn opgebouwd uit het afval van Koshe, de grootste vuilnisbelt van Addis Ababa. Hutten van een paar vierkante meter, waar je gebukt naar binnen moet stappen. Geen toilet of stromend water. Hier en daar brandt licht.

Koshe is de puist van de Ethiopisch hoofdstad. Alle vuil en rottigheid verzamelt zich hier. Criminaliteit, drugshandel, kinderarbeid, verkrachting. Verzin het en je vindt het in Koshe. Een puist die maar niet verdwijnt. Er waren diverse plannen om de vuilnisbelt te saneren en te verplaatsen. Maar alle plannen strandden.

Verzin het en je vindt het in Koshe

Aan de rand van de vuilnisbelt ontmoet ik Shimelis. ‘Daar woonde ik jarenlang’, wijst hij als we aan de rand van de afvalberg staan. ‘Toen ik kind was, vluchtten mijn ouders naar Addis. Mijn moeder had lepra. We waren straatarm en belandden hier in Koshe.’

Op zijn achttiende verschijnt God in een droom. Dat verandert zijn leven. ‘Sindsdien weet ik dat mijn roeping hier, bij de mensen van Koshe ligt.’ Shimelis start een school aan de rand van de vuilnisbelt, naast zijn dagelijkse werk. Twintig kinderen zitten dagelijks in de schoolbanken. ‘Ik ben een soort zendeling’, zegt Shimelis met een brede lach. ‘Wat ik mensen mee wil geven? Vraag je eens af: als jij aan het einde van je leven terugkijkt, voor wie heb jij dan het verschil gemaakt?’

Een onvervalst bekeringsverhaal dat en een preek die rechtstreeks mijn hart binnendringt. Hoe vaak overkomt mij dat nou, denk ik, als ik vertrek. Daarvoor moet je toch in Koshe zijn.