De Geest zucht met ons mee

Maurits Oldenhuis | 27 mei 2016
  • Wandelen met God

Pinksteren is geweest. Het feest van de heilige Geest die zich met kracht baan breekt in de kerk en in het leven van gelovigen. Hij komt met het geluid van een orkaan. Maar Hij komt ook zonder woorden en gepolijste zinnen, mee zuchtend in onze stilte en kwetsbaarheid.

Er wordt wat afgezucht op aarde. Mensen zuchten onder leed, onrecht en onderdrukking. Want de schepping zucht en is in barensnood, zegt Paulus (Romeinen 8:22). En ook wijzelf zuchten – wij die de Geest hebben ontvangen, zegt Paulus. Daar ligt nadruk op: ook wij. Denk niet dat je erbovenuit wordt getild, dat het jou voorbijgaat. Ook als je gelooft, als je van God bent, als je de Geest hebt ontvangen kun je zuchten onder leed, gebrokenheid, wanhoop of verlies. Soms is het nog het enige wat je kunt. De golven slaan over je heen. Je weet niet meer waar je het moet zoeken. Bij God misschien? Maar wat kun je zeggen? Hoort Hij, ziet Hij, begrijpt Hij? ‘Wij weten niet wat wij in ons gebed tegen God moeten zeggen’, schrijft Paulus (Romeinen 8:26). De woorden zijn weg. Je bidden is zuchten geworden. Maar ook dat is bidden.

Afgrond

Paulus’ woorden grijpen me aan. De Geest geeft veel. Ik hoef niet meer bang te zijn voor Gods oordeel (Romeinen 8:1), ik mag mij Gods kind en erfgenaam weten en ik mag God ‘Abba’ (Vader) noemen (Romeinen 8:16-17). Maar soms is dat allemaal weg. Je zinkt weg in je afgrond en kunt alleen nog zuchten. Ben je dan buiten het bereik van God en zijn Geest? Juist niet, zegt Paulus. De Geest helpt ons in onze zwakheid (Romeinen 8:26). Hij gaat mee jouw diepte in. Hij gaat niet tegenover je staan. Hij pept je niet op met vrome dooddoeners, pepert jou je zwakheid niet in. ‘Hij pleit voor ons met woordloze zuchten.’ Hij gaat naast je zitten en zucht met je mee. Zonder woorden.

De vrienden van Job toonden zich echte vrienden en goede troosters toen ze zeven dagen lang zwijgend naast Job zaten. Ze verknalden het echter toen ze begonnen te spreken. In dat zwijgende meelijden lieten ze het beeld van de heilige Geest zien. De Geest helpt in onze zwakheid. Hij lost niet met een toverstaf alle leed op, maar gaat mee jouw diepte in. Hij zucht met je mee.

Sjokken

En zo wil Hij er zijn in dat leven van jou en mij. Als de Geest die met je mee zucht. Delend in je wanhoop, mee zuchtend met jouw zuchten. Toen ik zelf een periode kwetsbaar was, heb ik het meest gehad aan de mensen die niets zeiden en met me gingen wandelen, sjokken door het bos of over het strand, zonder oppeppers, zonder veroordeling. Zo is de Geest ook. Even niet degene die met kracht je leven binnen breekt, maar zacht en teder, meelijdend, delend in jouw kwetsbaarheid, een metgezel in jouw diepte. Als jij niet meer weet wat je moet zeggen, neemt de Geest het van je over.

De woordloze zuchten van de Geest spreken voor God een duidelijke taal. Hij heeft aan nog geen half woord genoeg: ‘Hij weet wat de Geest wil zeggen’ (Romeinen 8:27). Vader, laat hem niet los. Vader, houd hen vast. Vader, kom tot uw doel met haar. Meer hoeft er niet te zijn dan deze woordloze zuchten van de Geest. Wij zuchten. Ik zucht. Jij zucht. En de Geest zucht mee. Dat geeft perspectief: je bent nooit alleen, hoe diep het ook gaat.

Wanneer ik zoek te zeggen al wat er in mij leeft,
maar zich niet uit laat leggen en zich niet open geeft,
dan ben ik al gevonden voordat ik U niet vind;
dan bidt met duizend monden de Geest, vol vuur en wind.
(Gereformeerd Kerkboek gezang 151 vers 3)

Over de auteur
Maurits Oldenhuis

Maurits Oldenhuis is predikant van de GKv Bergschenhoek.

Het mysterie van Jezus’ wonderen

Het mysterie van Jezus’ wonderen

Rolf Robbe
  • Beschouwing
  • Thema-artikelen
Voor wie meer wil ontdekken over: Wonderen

Voor wie meer wil ontdekken over: Wonderen

Peter Hommes
  • Reisbagage
  • Thema-artikelen

Reageer op dit bericht

Meld je aan voor onze gratis nieuwsbrief