Alphadirecteur Arnoud Drop zoekt relaties

Toen zijn oog op de rouwadvertenties in de huis-aan-huiskrant viel, moest Arnoud Drop – destijds tiener, nu directeur van Alpha Nederland – opeens huilen. Wat had de kerk nu eigenlijk gedaan om deze mensen met het evangelie in aanraking te brengen? Een missie werd geboren. ‘Ik keek naar de sterren en vroeg: Heer, wat is mijn taak?’

Arnoud Drop: ‘Liever investeer ik in mijn buren via een buurtbarbecue of een huiskamerconcert, en dan maar kijken of een Alphacursus aan huis een volgende stap is.’ (beeld Sahil Aamir)

Met zijn vrouw en twee zonen verhuisde Arnoud recent naar Amersfoort. Hij zegt het met schroom, maar denkt toch dat God dit huis heeft aangewezen. ‘De verkopers gunden het ons, terwijl anderen hoger boden. Terwijl ze nuchtere christenen zijn, zeiden ze: “God was erbij. We konden niet anders dan het huis aan jullie verkopen.” Rustenburg is geen achterstandswijk, maar we ervaren een verlangen om hier aan de slag te gaan. Licht brengen in de duisternis van onze straat, gewoon door op te trekken met de mensen hier.’

Je hebt een Russische vrouw. Hoe is dat gegaan?
‘Ken je de site russischebruiden.com? Ja, schrijf gerust op, die grap maak ik vaker. Het echte verhaal: ik ben sinds mijn afstuderen als vrijwilliger betrokken bij Alpha Nederland en ging mee naar internationale conferenties om te spreken. Op een conferentie in Siberië was Tanya, mijn vrouw, de gebedsleidster. We trokken twaalf dagen samen op; twaalf dagen kon ik tijdens het bidden m’n ogen niet dichthouden. 21 september 2008, de dag dat ik terugreisde, kregen we verkering. Inmiddels zijn we tien jaar verder.’

Twee schaduwen

Drop groeide op in een Nederlands-gereformeerd gezin. Zijn broer werd NGK-dominee in Barneveld, Arnoud zelf was voor zijn verhuizing kerkenraadslid in de NGK. ‘Ik benijd de trouw van mijn – biddende! – ouders, al heb ik me later wel breder georiënteerd. Toch steunden ze me daarin altijd. In mijn tienerjaren volgde ik Youth Alpha en groeide het besef: als dit waar is, dan is christen-zijn geen bijzaak maar het allerbelangrijkste. Niet alleen op zondag, maar 24/7.’

‘Op een avond tijdens een Alphaweekend – ik was een jaar of 16 – liep ik over een grasveld. Ik keek naar de sterren en vroeg: Heer, wat is mijn taak? Ik hoopte dat de sterren de vorm van een zonnig land zouden aannemen, maar nee. Teleurgesteld keek ik naar de grond, waar ik opeens twee schaduwen zag, terwijl ik alleen was. Geschrokken keek ik om. Achter me schenen twee bouwlampen over het veld. Toch dacht ik niet: Arnoud, je houdt jezelf voor de gek. Wel ervoer ik heel persoonlijk dat God zei: Ik ben bij je. Dat gaf me rust: het komt goed, leef maar gewoon. Teruggekomen heeft het gebedsteam voor me gebeden. Zij moesten denken aan het lied “Wat de toekomst brengen moge”. Sindsdien is dat lied belangrijk voor me.’

‘De meeste bruiden willen afvallen,
maar de bruid van Christus moet haar best doen
om aan te komen’

Heb je Alpha daarna nooit meer losgelaten?
‘Nee, en een volgend belangrijk moment daarin kwam later in mijn studietijd. Gewoontegetrouw las ik de plaatselijke huis-aan-huiskrant en mijn oog viel op de rouwadvertenties. Opeens moest ik huilen omdat ik dacht: dit zijn allemaal mensen die doodgaan zonder dat wij echt ons best hebben gedaan hun het evangelie te vertellen. Toen brak mijn hart voor evangelisatie en ging ik Alphacursussen geven. Let wel: het ging me om het falen van de kerk in het bereiken van mijn stad, niet zozeer om mijzelf als persoon. Ik ga niet op een zeepkist staan, al heb ik dat wel geprobeerd. Ik droeg hesjes met teksten als “Mag ik voor je bidden?” en “Bidden werkt”. Allemaal mooi en waar, maar vaak vluchtig, niet gebaseerd op een relatie. Liever investeer ik in mijn buren via een buurtbarbecue of een huiskamerconcert, en dan maar kijken of een Alphacursus aan huis een volgende stap is.’

Ondanks je ervaringen met God ging je werken bij een bank. Moest je daar lang over nadenken?
‘Na mijn afstudeerscriptie voor Alpha kon ik één dag per week bij Alpha Nederland blijven werken, maar toenmalig Alphadirecteur Jan Bakker zei: “Ga lekker met je poten in de klei staan. Als het zo moet zijn, kom je hier vanzelf weer terug.” Daarom startte ik bij Fortis, later ABN Amro. Privé bleef ik met veel plezier actief bij Alpha. Ik zal nooit zeggen dat je bij een bank níet in Gods koninkrijk werkt en bij een christelijke stichting wel. Toch besefte ik: ooit wil ik hier fulltime mee bezig zijn. Uiteindelijk duurde dat nog bijna acht jaar. Ik wilde wel mijn studie commerciële economie gebruiken, maar dan in een christelijke baan. Dát werd mijn uitdaging.’

Kinderbloed

‘Bij ABN Amro was ik bezig met financiële oplossingen voor mensen, dat voelde hartstikke nuttig. Mensen lieten me hun bankrekening zien, het meest intieme voor een Nederlander, iets wat ze zelden prijsgeven. Pratend over een overlijdensrisicoverzekering is de stap naar een gesprek over zingeving gauw gemaakt. Daar was ik niet op uit, het gebeurde gewoon. Vanuit interesse: hoe denk jij hierover? Dan komt de vraag vanzelf terug.’

In zijn kantoor in Driebergen nipt hij van z’n koffie. ‘Ik vind altijd wel een kans om over geloof of zingeving te praten. Laatst belde ik met een leverancier over zadelhoesjes (voor Alpha Students). Op mijn vraag hoe duurzaam ze waren, zei hij dat ze ook een duurzamere variant leveren. Ik vroeg: “Heb je daar zelf geen mening over? Bepaalt de klant alles, ook als er kinderbloed aan die hoesjes zit?’’’ Enthousiast: ‘Dan ervaar ik een soort zendingsdrang om een gedachte te planten.’

Denk je niet dat ‘de geur van Christus’ meer opvalt bij een bank dan bij Alpha Nederland?
‘Ik denk dat de impact van mijn werk nu – door kerken te mobiliseren – groter is dan wanneer ik het zelf in het klein doe. De tijd bij de bank voelt als de tijd van Mozes aan het hof. Ik herinner me een gesprek met een consultant. Goed inkomen, huisje, boompje, beestje. Toen ik hem vertelde van mijn overstap, zei hij: “Ik ben jaloers, jij gáát voor je passies. Ik heb geen passies.”’

‘Het is soms alsof het ons geen snars interesseert
of onze buren geloven’

Alpha Nederland wil de kerk van Nederland vitaliseren. Even temperaturen: hoe staat ervoor met de kerk?
‘Daar wil ik bescheiden over zijn, het is Gods kerk. Maar met het beeld van de kerk als bruid van Christus in mijn achterhoofd zeg ik wel: de meeste bruiden willen afvallen, maar de bruid van Christus moet haar best doen om aan te komen. We zijn te bescheiden, in plaats van dat we trots uitkijken naar de bruidegom die komt. Missie lijkt nog zelden het hart van de kerk, we zijn erg bezig met de organisatie onderhouden. Met krimpmanagement vaak.’

Geen feelgoodplek

Arnoud raakt op dreef nu de missionaire kerk onderwerp van gesprek is. De bescheidenheid van zojuist over hoe de kerk ervoor staat, verdwijnt. ‘Het lijkt soms alsof het ons geen snars interesseert of onze buren geloven. Ik mis die sense of urgency. Als we het samen maar goed hebben. Dat is belangrijk, denk aan het pastoraat. Maar ook het pastoraat moet gericht zijn op Jezus. De kerk is geen feelgoodplek, maar een plek om toegerust te worden, om je wandelen met Jezus vorm te geven. Na een ontmoeting met Jezus ga je veranderd naar huis, terwijl wij vaak naar huis gaan met de gedachte: het was weer een goede preek. Ondertussen krijgt levensverandering nauwelijks plek. De kerk is het doel geworden in plaats van het middel. Missie is het paard en de kerk de wagen. Wij hebben het paard ín de wagen gezet, of zelfs erachter.’

Arnoud Drop: ‘Een vraag die me bezighoudt, is: benut ik alle kansen zodat God zich kan laten zien? God werkt samen met mensen, maar dan moet ik mijn handen wel openhouden.’ (beeld Sahil Aamir)

Even later: ‘Hoeveel preken heeft de gemiddelde OnderWeg-lezer al gehoord? Waar ging die van afgelopen week over? Wat heeft die met je gedaan en wat ga je daardoor anders doen? Jezus’ onderwijs was steeds gericht op gedragsverandering. Maar op onze Bijbelkringen blijft het vaak bij stokpaardjes uitwisselen. We doen nog een gebedsronde, qua planning vaak het kind van de rekening, en we gaan weer uit elkaar. Terwijl ik juist op een Bijbelkring bevraagd wil worden op gedragsverandering, levensheiliging. Arnoud, jij gaf vorige keer aan vaker tijd met God door te willen brengen, hoe staat het daarmee? Of: wat heeft God vandaag tegen jou gezegd en wat ga je daarmee doen?’

Zestig kerken

Vanwege dit verlangen naar discipelschap en de behoefte om hierin gestimuleerd te worden, hebben Arnoud en zijn gezin na hun verhuizing nog geen vaste kerkelijke gemeente gevonden, ook al telt Amersfoort zestig kerken. ‘Ik vind het een hele kluif om een kerk te vinden die aansluit bij wat wij belangrijk vinden: gezond leiderschap, missionair-zijn als kerntaak en gemeenteleden helpen om God te aanbidden. Let wel: ik heb een passie voor de kerk en zit er elke week. Alleen willen wij als gezin primair gefocust zijn op onze wijk en niet te snel opgaan in het bestaande ritme van een gemeente waarbij we ons aansluiten.’

Twee jaar geleden deed Arnoud mee aan het initiatief Bible in One Year van Alpha-oprichter Nicky Gumbel. ‘Ik gebruikte daarvoor de voorleesfunctie van mijn iPhone. Ik reisde elke dag een uur heen en een uur terug, dat scheelt. Toch blijft het een worsteling om gedisciplineerd stille tijd te houden. Daar voel ik me niet schuldig over, maar het is wel zonde van mijn tijd als ik die intimiteit met God te weinig beleef. God verlangt ook naar mijn hart.’

Je leerde ook dingen van Bill Hybels. Betekent zijn val iets voor jouw eigen geloof?
‘Nee, en ik kan me niet goed voorstellen dat er iets is waardoor ik van mijn geloof zou vallen. Ik heb gelukkig nog nooit iets ergs meegemaakt. Mijn ouders wel, zij verloren mijn oudere broer, nog voordat ik geboren was. Het vertrouwen op God dat ik bij hen zie, ondanks die gebeurtenis, brengt mij veel…’ Arnoud maakt zijn zin niet af. Dan: ‘God heeft mij een groot geloof gegeven. Twijfel is gelukkig niet aan de orde. Een vraag die me wél bezighoudt, is: benut ik alle kansen zodat God zich kan laten zien? God werkt samen met mensen, maar dan moet ik mijn handen wel openhouden. Pas was ik uit eten met een niet-gelovige vriend die nogal in de problemen zat. Voordat we weer uit elkaar gingen, bad ik nog met hem, bij de auto. Als ik dat vergeten was, zou ik achteraf spijt hebben: Heer, wat had U door mijn gebed heen kunnen doen?’