Gerdien Rots: ‘Ik ervaar mijn leven niet als succesvol’

Gerdien Rots (48) is bijna de helft van haar leven politiek actief, op dit moment als coalitieleider in Zwolle en fractievoorzitter van de lokale ChristenUnie. Ze is moeder van zoon Juan David. ‘We zeggen regelmatig: “Wat heeft God ons op een mooie manier bij elkaar gebracht. We passen zo goed bij elkaar.”’

Gerdien Rots (48) is getrouwd met Rik Stuivenberg en moeder van Juan David (13). Gerdien studeerde hbo Maatschappelijk Werk en daarna politicologie aan de UvA. In die tijd werd zij voorzitter van de RPF-jongeren. Ze startte haar loopbaan als subsidieadviseur bij PricewaterhouseCoopers. Vanaf 2007 is ze actief bij ChristenUnie Zwolle, op dit moment als fractievoorzitter.

‘Moet dat echt?’ Ze doet het met wat tegenzin, maar dan noemt Gerdien (48) toch een paar lovende typeringen over zichzelf die ze laatst te zien kreeg. Ze werd in februari tweede in de ‘Vrouw in de Media Award Overijssel 2019’ en kreeg van de organisatie de motivaties doorgestuurd van mensen die op haar gestemd hadden. ‘Zelf weet ik ook wat er allemaal misgaat, hè’, leidt ze haar antwoord in. ‘Maar wat ik mooi vond, was dat er gezegd werd dat ik met verstandige voorstellen rust en stabiliteit breng. En dat ik oog heb voor mensen: juist dat wil ik graag.’

(beeld Jaco Klamer)

‘Ik probeer er bewust voor te kiezen om deze complimenten tot me door te laten dringen’, gaat ze verder als ze hond Finn met een paar vingerklikken naar de voorkamer heeft gestuurd (‘ik ben meer een mensenmens dan een hondenmens’). Ze geniet te weinig van waardevolle dingen zoals de lovende woorden over haar, concludeert ze. ‘Het is niet iets wat ik vanuit mijn opvoeding en cultuur heel erg heb meegekregen.’ Gerdien groeide op in een gereformeerd aannemersgezin in het Achterhoekse Aalten, een kleine protestantse enclave in een katholieke omgeving. ‘We gingen dertig kilometer verderop naar de vrijgemaakte kerk in Neede, vanaf de vierde klas ging ik daar ook naar een vrijgemaakte school die net was opgericht. Tot die tijd zaten mijn broer en ik op de protestants-christelijke school in Aalten. Iedere schooldag reed ik dertig kilometer met een busje naar Neede en weer terug.’

Dat is best heel wat, hoe heb je dat beleefd?
‘Ik had hier geen stem in, mijn ouders waren een groot voorstander van een vrijgemaakte school, dus het sprak voor zich dat wij daar heengingen. Toch heb ik er geen nare herinneringen aan, het was eigenlijk wel een beetje een avontuur. Die eerste jaren waren erg leuk en dat was vooral te danken aan meester Noordhof. Hij was een echte pionier, anders word je geen leerkracht op een school die bestaat uit twee ruimtes in een kerk. Ik denk dat we wel iets volgens de reguliere methodes deden maar vooral ook heel veel dingen erbuiten. Ik herinner me dat we geen boeken hadden, maar allemaal kopietjes in multomapjes.’

Losgemaakt

Ze is sinds 2013 fractievoorzitter van de ChristenUnie. Bij de verkiezingen in 2014 was ze lijsttrekker en groeide de fractie in Zwolle van zes naar acht zetels, de grootste partij in Zwolle. Sindsdien is Gerdien ook leider van de coalitie. Ze is niet de vrouw die zal schoppen tegen haar vrijgemaakte opvoeding en vorming. ‘Daar is wel een proces aan voorafgegaan. Na mijn studie maatschappelijk werk aan de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle ben ik politicologie aan de Universiteit van Amsterdam gaan studeren en niet aan de VU. In mijn studententijd in Amsterdam ging ik vrij weinig naar de kerk. Ik wilde het allemaal een beetje van me afhouden. Om mij heen zag ik leeftijdsgenoten met eenzelfde gereformeerde opvoeding afhaken van de kerk of helemaal van het christelijk geloof. Dat had ook bij mij kunnen gebeuren, heb ik mij later gerealiseerd. Er waren best veel momenten waarop ik een andere kant uit had kunnen gaan. En toch is dat niet gebeurd, God heeft mij vastgehouden.’

Met haar gezin is ze lid van de CGK in Zwolle. ‘Zowel bij de ChristenUnie als in mijn rol als voorzitter van de Raad van Toezicht van het Greijdanus zit ik volop in de gereformeerde wereld. Ik vind dat mooi, juist omdat ik daardoor ook alle waardevolle kanten ervan zie: de dienstbaarheid, het vermogen om dingen goed en systematisch te doordenken en de oprechte zoektocht naar wat God van ons vraagt. Ik ben oprecht blij dat ik wat losser van mijn gereformeerde roots ben komen te staan en beter kan duiden hoe die wereld zich nu tot mij verhoudt, zonder dat daar negativiteit omheen hangt.’

Nieuwsgierig

In 1997 werd Gerdien voorzitter van wat toen nog de RPF-jongeren heette om daar – zoals het persbericht uit 1999 over haar afscheid schrijft – ‘leven in de brouwerij te brengen’. Haar andere doel was om vanuit de RPF-jongeren ‘een brug te slaan naar de samenleving’.

Volgens mij is dat, ruim twintig jaar later, nog steeds een van je speerpunten?
‘Ja, dat klopt. Christelijke politiek bedrijven betekent volop aanwezig zijn in het maatschappelijke leven en zo van betekenis zijn. Ik denk dat ik al heel jong de drang had om in het hier en nu als christen mezelf te zijn. Dat doen we bij ons in de buurt, waar we goede contacten hebben met iedereen in de straat, en dat doen we ook als ChristenUnie in Zwolle.’ Ze vertelt dat ze nieuwsgierig is en onbevangen staat in contact. ‘Ik leg op feestjes geen functioneel contact, rondkijkend of er een interessant persoon is met wie ik kan praten. Ik ben simpelweg benieuwd naar wie er op mijn pad komt en wat daarachter zit.’

Dat klinkt voor een politicus best een beetje naïef.
‘Nou ja, natuurlijk heb ik in mijn rol als fractievoorzitter en coalitieleider een plan voor ogen en ken ik het politieke spel. Maar dat sluit niet uit dat ik open en nieuwsgierig in het leven sta. Door deze levenshouding heb ik, dankzij mijn politieke functie, ook contact met bijzondere figuren in de stad, een dakloze vrouw bijvoorbeeld die in een tentje bij de WRZV-hallen in Zwolle woont en nu zwanger is.’ De vrouw belde haar een paar jaar geleden in paniek op, vertelt Gerdien. Sindsdien drinken ze af en toe samen een kop koffie in de stad. ‘Nu ze zwanger is, heb ik haar in contact gebracht met hulpverleners. Haar verhaal raakt mij. Ik denk dat ik een van de weinige mensen in haar omgeving ben met wie ze een vertrouwensband heeft. Als ik op deze manier van betekenis kan zijn in haar leven, dan doe ik dat graag. Tegelijkertijd haal ik er ook veel inzicht uit over het leven van dak- en thuislozen.’

(beeld Jaco Klamer)

We zitten nog geen tien minuten aan de tafel in de keuken als Gerdien haar perfectionistische karakter benoemt. Ze komt uit de Achterhoek, een streek waar de mensen ‘puur en eenvoudig zijn’. ‘Geen poeha, statusdrang en grootdoenerij, gewoon lekker jezelf.’ Dat pure heeft ze omarmd, van grootdoenerij houdt ze ook niet, maar wel van ‘mooie dingen’, zegt de vrouw die met smaakvol gelakte nagels tegenover me zit. ‘Ik ben wel perfectionistisch en vind het aantrekkelijk als dingen er mooi uitzien. Het valt mij alleen op dat perfectionisme best vaak negatief gelabeld wordt. Waarom eigenlijk, heb ik mij afgevraagd? Moet ik het een probleem vinden dat ik perfectionistisch ben?’ Ze heeft inmiddels het antwoord: ‘Mijn perfectionistische aard heeft me veel gebracht. Daarin zit een deel van mijn kracht die ik ook ten dienste van de samenleving kan inzetten. Het daagt me uit om mijn best te doen en in ontwikkeling te blijven.’

Succesvol

We praten even door over succes en maakbaarheid, over haar politieke loopbaan en of ze haar leven ‘succesvol’ zou willen noemen. Het is even stil, dan zegt Gerdien: ‘Nee, zo ervaar ik het helemaal niet.’ Pas als we later in ons gesprek, kom ik erop terug. Waarom reageerde ze zo? Heeft het misschien te maken met het feit dat zij en haar man Rik zelf geen kinderen hebben gekregen? ‘Daar dacht ik inderdaad aan toen jij die vraag stelde. Ik denk dat dit wel een van de grotere dingen in ons en mijn leven is waarvan ik had verwacht dat het anders zou lopen.’ Een paar jaar na hun huwelijk leek zwanger worden niet te lukken. ‘Dat was heel verdrietig, het kostte ons uiteindelijk ook best veel moeite om dat te aanvaarden. Veel mensen om ons heen kregen kinderen, bij ons ging het niet. Ik kijk erop terug als een moeilijke, verdrietige tijd.’

Adoptie was voor Gerdien en Rik al in hun verkeringstijd een gespreksonderwerp. ‘Er zijn zoveel kinderen in de wereld die geen ouders of een veilige plek hebben. Ook toen we nog niet wisten dat wij geen kinderen zouden kunnen krijgen, hadden we de wens om wat te betekenen voor die kinderen.’ Ze pakt een foto van hun dertienjarige adoptiezoon Juan David uit de voorkamer, een vrolijk lachende tiener. Toen hij viereneenhalve maand oud was, haalden ze hem op uit Colombia. ‘We zeggen regelmatig: “wat heeft God ons op een mooie manier bij elkaar gebracht. We passen zo goed bij elkaar.”’

Was adoptie voor jou een oplossing voor de pijn en het gemis?
‘Nee, het is geen oplossing, het staat er eigenlijk helemaal naast. Het is wél een grote vervulling in mijn leven. Ik vind het ontzettend waardevol dat wij voor hem mogen zorgen, meer dan ik had verwacht. Ik zou veel gemist hebben als we geen kind hadden mogen opvoeden.’ Dan, na een korte stilte: ‘Toen jij mijn mooie politieke loopbaan noemde, moest ik eraan denken dat ik daar weleens andere gedachten over heb. Het gemeenteraadswerk in Zwolle is natuurlijk prachtig, maar of het carrière-technisch zo handig is in om Zwolle te blijven, is maar zeer de vraag. Ik had ook wethouder kunnen zijn, of in de Tweede Kamer kunnen zitten. Dat doe ik allemaal niet, omdat ik thuis wil zijn als Juan David thuis is. Ik wil graag een aanwezige moeder zijn. Ik ervaar dat helemaal niet als offer, maar in zekere zin is dat het voor mijn carrière natuurlijk wel. Natuurlijk ben ook wel nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt. Maar voor nu heb ik mijn prioriteiten helder, en dat geeft heel veel rust.’

Dit artikel komt uit nummer 6 van magazine OnderWeg (14 maart 2020), een inspirerend magazine voor christenen die God en de kerk liefhebben en midden in het leven staan. Neem een gratis Proefabonnement (Digitaal of Papier Plus).