Deadline
- Achtergrond
- Blog
Deze column moet nu geschreven worden, maar ik kan me moeilijk concentreren. Van een zogenaamd writer’s block heb ik zelden last, maar nu hunker ik op alle fronten naar uitstel. Meestal kan ik me redelijk redden in onbekende of stressvolle situaties, maar op dit moment zijn er te veel onbekende variabelen. Een dierbare zweeft namelijk tussen hemel en aarde. Dat deed ze gisteren letterlijk, toen haar normaal zo rustige paard haar met grote kracht de lucht in slingerde. Samen klapten ze tegen de grond. De een krabbelde wat beduusd overeind en wandelde richting haar stal, de ander ging roerloos op weg. Ze werd opgepikt door een traumahelikopter, geopereerd en in een kamer gevuld met machines, draden en piepjes gelegd. Daar wacht ze nu in coma op haar bestemming.
Ik bid me kapot of voor nu de hemel bij uitzondering dicht mag blijven. Niemand is er klaar voor. Misschien ben je er nooit klaar voor om een geliefde te verliezen of achter te laten, maar zulke diepe vragen kunnen me nu even niet boeien. Hoewel, tegelijkertijd dringt de urgentie van het Goede Nieuws zich op. Niet omdat ik me daar in dit specifieke geval zorgen om maak, maar wel om allerlei anderen die ik ken of nog niet ontmoet heb. Ik verlang ernaar dat de hemel voor hen gauw opengaat, hier op aarde al. Het leven kan snel omslaan. Van zorgeloos galopperen naar balanceren tussen leven en dood.
Werkt God met deadlines? Ik weet het niet. Er is op dit moment veel waarop ik geen grip heb. Ik laat me leiden door mee te deinen op het ritme van ons gezin en mijn agenda. Die zegt dat de deadline voor deze column vandaag is. Ik duw ertegen tot er geen rek meer is. Pas net voor middernacht klik ik op de verzendknop. Zoals ik tussen de regels van deze dagen door continu gebeden opzend. Als u dit leest, is ze waarschijnlijk geland. In de hemel of op aarde.
Eline de Boo is schrijfster met een missionaire roeping.