Na de fusie: Groningen – Grootegast 

Groningen (was NGK) – Grootegast (was GKv)

Hoe werkt de fusie van de oude NGK en de GKv door in de lokale kerken van het nieuwe kerkverband? Voor het gewone kerklid is er weinig veranderd. Het is, ook voor de voorgangers, nog wennen en aftasten welke ruimte er is voor verschil van opvatting. Daarom bezoeken we in deze nieuwe rubriek in OnderWeg fusiegemeenten met de vraag: hoe zijn de eerste ervaringen?

‘Er is eigenlijk niks veranders’, zegt Christiaan Kanis, predikant van de NGK in Grootegast. Hij vindt dat logisch, omdat er geen oude NGK-gemeente in de buurt is. Dezelfde ervaring heeft Dick Mak, voorganger van de Tehuisgemeente in de stad Groningen. Contacten die zijn gemeente had, bijvoorbeeld met de Martinikerk, een PKN-gemeente, voor een missionair project in de Korrewegwijk, gaan gewoon door. Nieuw is wel de betrokkenheid bij het studentenpastoraat van dominee Theo Basoski. Voor Mak is het nieuwe kerkverband  best wennen, vertelt hij. ´Eerst was de afstand in de regio groot, tot aan Steenwijk toe. De regio in het nieuwe kerkverband is veel kleiner, maximaal dertig kilometer.’ Mak wijst op de bijzondere geschiedenis van de Tehuisgemeente. Deze speelde ooit een belangrijke rol bij de breuk binnen de GKv. ‘Voor de fusie ging onze gemeente haar eigen gang. We waren veel vrijheid gewend, nu merk je dat het weer strakker is geregeld en dat we verschillende achtergronden hebben. Er is sprake van een nieuwe dynamiek.’

Zorgvuldig

Christien Langeler, betrokken gemeentelid van de Tehuisgemeente, beaamt dat. Ruim een kwart eeuw geleden verliet zij met haar man en hun kinderen de GKv. ´De regeldruk benauwde ons´, vertelt ze. ´We hadden daarvan echt last. Het aansluiten bij de Tehuisgemeente voelde voor ons als thuiskomen.’ Langeler vindt de fusie van beide kerken op zich positief, zeker vanwege de uitstraling naar buiten. Gelet op de bijzondere positie van de Tehuisgemeente had Langeler gemengde gevoelens bij de fusiebesprekingen. De zorgvuldige procedure die werd doorlopen om haar gemeente te betrekken bij de fusie, pakte goed uit. ´Achteraf zeg ik: het was een zorgvuldig proces en ik ben blij dat we binnenboord zijn gebleven. Onze gemeente blijft zoals die was, dat geeft ons lucht.´

Ruimte voor verschillen

De voorganger van de NGK-Grootegast is ook blij dat de breuk van de jaren zestig is hersteld en beide kerken weer samen optrekken. Maar Christiaan Kanis plaatst wel een kanttekening. ´Bij ons leeft de vraag wat de fusie ons brengt. In onze gemeente hebben we geen vrouw in het ambt van ouderling en predikant, wel vrouwelijke diakenen. Dat standpunt zegt iets over onze positie in het kerkverband, zegt Kanis. Hij verwijst naar het verleden van zijn gemeente. Daar stond ooit dominee Johannes Hoorn die zijn ware-kerk visie uitdroeg waarbij hij de kerkelijke grens heel nauw trok. ´Iets van dat verleden zit nog in het DNA van de gemeente´, zegt Kanis. ´Hoe gaan we in het nieuwe kerkverband met elkaar om? We delen met elkaar dezelfde Christus als Heer ondanks verschillen van opvatting.´

We delen met elkaar dezelfde Christus als Heer ondanks verschillen van opvatting

Jeugd

Lies Rinsma is kerkelijk jeugdwerker bij de PKN-gemeente in Leek. In haar eigen NGK-gemeente in Grootegast is ze voorzitter van de jeugdwerkcommissie en nauw betrokken bij de jongeren. Als haar wordt gevraagd hoe je de jeugd van de kerk vasthoudt, maakt ze bezwaar. ´Het is dan alsof het doel is jongeren bij de kerk vast te houden. Maar in het jeugdwerk gaat het erom hen dicht bij de hoop te houden die we in Christus hebben.´

Het stimuleren van contacten tussen jongeren onderling en tussen jong en oud is wezenlijk, zegt Rinsma. Zo is er in Grootegast een jeugdsoos, vanaf twaalf jaar. De soos runnen ze zelf en wekelijks ontmoeten pakweg twintig jongeren elkaar. ´Die ontmoeting is onwijs belangrijk. Er is een ouderling die daar regelmatig komt en goed contact heeft met de jeugd. Hij is een soort vertrouwenspersoon, dat is heel waardevol.´ Christiaan Kanis vult aan dat de jongerenband het laatste jaar vaker optreedt en dat er recent elf jongeren belijdenis hebben gedaan. Ik merk dat dat nieuw elan geeft, het is een tijd geleden dat zoiets in onze gemeente gebeurde.´ Christien Langeler van de Tehuisgemeente vertelt ook enthousiast over het vele jongerenwerk in haar gemeente. Voor de kindernevendienst zijn er wel honderd kinderen.  ‘Je kunt daarmee een kleine basisschool vullen´, constateert ze. Ook zijn er regelmatig jeugddiensten en worden jongeren betrokken bij het voorbereiden van de erediensten. Als ze eenmaal de puberleeftijd hebben bereikt, is het lastiger ze erbij te betrekken. ´Een groot succes is het jaarlijkse jeugdkamp.´ Dick Mak roemt de betrokkenheid van veel gemeenteleden bij het jeugdwerk. ´We kijken nu ook of we hierin kunnen samenwerken met NGK-buren, zoals de Refajahkerk en de Columnakerk in de stad.’ 

Hoop

Kerkelijk en politiek beleven we spannende tijden. Hoe gaan de lokale kerken met die spanning om? ´Het bieden van hoop is onze corebusiness´, reageert Kanis. ´Onze hoop is in Christus die met ons meegaat, elke zondag proberen we die hoop te verwoorden.’ Dick Mak staat er niet anders in. ´Wat er speelt in de wereld wil je verbinden met onze omgang met God. Ik probeer dat vooral in de voorbede te verwoorden.´ Lies Rinsma ervaart in de erediensten de hoop die de gemeente heeft in haar Heer. ´Dat werkt door in hoe we met elkaar omgaan en op elkaar betrokken zijn, vooral als er pijn of verdriet is.´ Christien Langeler beaamt het grote belang van de voorbeden, waarin de ouderling van dienst of de voorganger de nood van de wereld voorlegt aan God en uitroept: ´Heer, ontferm U.´