Huis van Vrede: het Evangelie laten zien aan moslims

Tekst: Heleen Sytsma-van Loo Beeld: Frouckje van der Wal | 2014-11-01
  • Jaargang 58
  • nummer 20
Slechts een kwart van de inwoners van de utrechtse ‘krachtwijk’ Kanaleneiland is van Nederlandse afkomst. Onder een aantal vrijgemaakte kerken in de regio ontstond een paar jaar geleden het verlangen om door middel van welzijnswerk de bewoners van de wijk, veelal moslims, met het Evangelie in aanraking te brengen. Gastvrijheid, liefde en aandacht spreken hun eigen taal én banen de weg voor het Woord. Zo ontstond Huis van Vrede.

Je zou de positie van de Marokkanen en Turken in Nederland kunnen vergelijken met die van de tollenaars en zondaars in de tijd van Jezus’, vertelt Henk Bouma, fulltime als oudste en voorganger verbonden aan Huis van Vrede. ‘Daarmee spreek ik beslist geen moreel oordeel over hen uit, maar ik constateer dat er vanuit de samenleving op hen neergekeken wordt zoals dat in Jezus' tijd gebeurde met de tollenaars en zondaars. Maar juist naar hen ging Jezus' hart uit, naar de mensen aan de rand van de samenleving. Zo droom ik ervan dat het Evangelie van genade ingang vindt in de Turkse en Marokkaanse gemeenschap.’
Bouma werkte zeventien jaar lang in Londen. Hij begon er als econoom, maar zijn hart lag meer bij het spreken over Jezus. Zo kwam hij in aanraking met London City Mission, waar hij ervaring opdeed als missionaris in buurtprojecten en uiteindelijk voorganger werd van een gemeente die uit het buurtwerk was ontstaan.
Toen de Utrechtse kerken iemand zochten voor het werk onder moslims in hun stad keerde hij, inmiddels getrouwd en vader van twee kinderen, terug naar zijn vaderland om voor de Utrechtse Missionaire Arbeid aan het werk te gaan. Hij kreeg een jaar de tijd om zich te oriënteren en een visie te ontwikkelen. Hij constateerde dat Kanaleneiland de plek was om aan het werk te gaan, en dat doet hij daar inmiddels vijf jaar.

STRIKT
Als ik op dinsdagmiddag binnenkom in Huis van Vrede zijn er twee vrouwen uit de buurt met naaiwerk bezig, in dezelfde ruimte als waar Bouma achter zijn laptop zit. Hij stelt hen aan mij voor en loopt vervolgens met mij naar een andere ruimte, waar drie jongemannen aan het werk zijn, ook achter de naaimachine. Ze laten me zien wat ze aan het maken zijn. Eén van de jongens wordt door Henk ‘mijn zoon’ genoemd; de jongen groeit min of meer bij hem thuis op.
Tijdens het uurtje dat ik met Henk in gesprek ben, lopen er geregeld mensen in en uit, zowel gasten als vrijwilligers. Voor iedereen is er een vriendelijk woord, even wat persoonlijke aandacht.
‘Bewust gastvrij zijn is een belangrijke sleutel in ons werk hier op Kanaleneiland’, vertelt Henk. In zijn eigen huis en in andere huiskringen en gezinnen is er destijds begonnen met taalklasjes en bijbelstudiegroepjes, maar er kwam een moment om naar buiten te treden en iets gemeenschappelijks van de grond te tillen, al was het maar op de zondagen.
Het huren van een locatie was niet gemakkelijk, omdat de burgerlijke gemeente Utrecht nogal strikt was in haar verhuurbeleid. Alleen voor zogenoemde neutrale activiteiten en tegen betaling kon er een ruimte gehuurd worden in een schoolgebouw, waar gek genoeg wel koranlessen gegeven mochten worden. Later kwam onder veel gunstiger voorwaarden een buurthuisachtige ruimte beschikbaar, die Huis van Vrede werd genoemd. Inmiddels concentreert zich hier al meer dan twee jaar het diaconaal-missionaire werk.

FIETS
Huis van Vrede wordt intensief gebruikt voor de meest uiteenlopende activiteiten, van naaicursussen tot huiswerkbegeleiding, van voetbal kijken tot meidenavonden, van een bijbelclub voor kinderen tot Nederlandse conversatieles. Op zondag is er een dienst, voorafgegaan door een gezellig gezamenlijk ontbijt en met alle tijd en ruimte voor ontmoeting en gesprek na afloop. ‘De gedachte hierachter is dat Woord, gemeenschap en diaconie alle drie wezenlijk zijn voor de kerk’, zegt Bouma. ‘Dienst aan God en dienst aan de naaste liggen in elkaars verlengde.’
Daden en woorden kloppen hier met elkaar, maar het begint met daden, met een open klimaat. Bouma: ‘Goede activiteiten passen bij Gods Koninkrijk. Een fiets repareren laat daar al iets van zien, want iets wat goed is, past bij onze goede God. Er doet zich vervolgens vaak een gelegenheid voor om niet alleen iets van Jezus' liefde te laten zien, maar er ook op een heel natuurlijke manier over te vertellen. Maar soms zeggen daden al genoeg.’
Hij vervolgt: ‘Ik merkte aan één van de vrouwen die hier zitten te naaien dat ze heel bang was en dat irriteerde me. Tot ik me realiseerde: angst past niet bij de volmaakte liefde van Jezus en van die liefde wil ik naar haar iets uitstralen. Haar daar concreet over vertellen is nog niet aan de orde, haar iets van die liefde laten zien wel.’

DORP
Gevraagd naar de vruchten van het werk zet Bouma me eerst op het verkeerde been. ‘Ik ben zelf wel dichter naar Jezus toegegroeid ja’, is zijn reactie. Maar door het werk op Kanaleneiland zijn ook andere mensen tot geloof gekomen. Zo'n tien mensen werden gedoopt in Huis van Vrede, van wie de helft geen christelijke achtergrond had.
Intussen weten ook aardig wat studenten de weg naar Huis van Vrede te vinden. Via hen ontstaan vervolgens weer nieuwe contacten en komen andere bewoners van Kanaleneiland bij Huis van Vrede terecht. In de praktijk blijkt het moeilijker om Marokkanen en Turken te bereiken met het Evangelie dan bijvoorbeeld Afghanen en Iraniërs. ‘Onder Marokkanen en Turken wordt de islam meer als een onderdeel van hun identiteit beschouwd, onder Afghanen en Iraniers speelt de islam een andere rol’, is Bouma's inschatting. ‘Ook is Kanaleneiland net een dorp; als je je gezicht laat zien in Huis van Vrede, is in “no time” de hele gemeenschap op de hoogte. Er wordt over je geroddeld. Dat maakt de drempel hoog. Vertrouwend op Gods genade en in de kracht van zijn Geest zijn dat de omstandigheden waaronder we hier aan het werk zijn. De uitkomst ligt in zijn hand.’

Heleen Sytsma-van Loo is neerlandicus en eindredacteur van De Reformatie.

INFO
Meer over Huis van Vrede: www.huisvanvrede.nl en www.stichtinguma.nl. Op 13 april van dit jaar zond de EO een interview uit met Henk Bouma. De uitzending is terug te vinden op de website van de EO.

Meld je aan voor onze gratis nieuwsbrief