Vader Schaeffer was predikant en maakte drie kerkscheuringen mee. Bij de laatste vluchtte hij letterlijk weg. Johan Schaeffer, zijn zoon, werd ook predikant, maar de kerkscheuring in de jaren zestig betekende het einde van zijn studie aan de Theologische Universiteit in Kampen. Kleinzoon Herman Schaeffer volgde in de voetsporen van vader en opa, maar legde na veel spanningen zijn ambt neer.
Ik ontmoet Martine Vonk in haar nieuwe huis. Een huis vol idealen. In deze Houtense ecowijk gaan ecologie (warmtepomp, zonnepanelen) en gemeenschapsleven (gezamenlijke achtertuin en gemeenschapshuis) hand in hand. Op tafel ligt haar nieuwe boek Genieten van genoeg. Zowel de verhuisplannen als het boek waren al ver op streek toen bleek dat ze ongeneeslijk ziek is.
Af en toe kan ik me knap vervreemd voelen van het land waar ik woon. Soms heeft dat letterlijk te maken met wat we met dat land – de grond – doen.
Over gebedsgenezing zijn christenen sterk verdeeld. Dat geldt ook voor de theologen onder hen. Sommigen zien een directe lijn van Jezus’ genezingen naar de opdracht van de kerk vandaag. Voor anderen zijn genezingswonderen vooral iets uit de tijd van het Nieuwe Testament. OnderWeg ging met twee theologen op zoek naar de verschillen en de overeenkomsten.
Robert Roth (GKv) draait er niet omheen: ‘Ik heb een radicale visie op kinderen aan het avondmaal. Kinderen horen er helemaal bij, ook als hun geloof zich nog niet persoonlijk heeft ontwikkeld.’ Hij gaat in gesprek met Kees de Groot (NGK). Een gesprek tussen twee theologen die tegenovergestelde standpunten hebben, intens naar elkaar luisteren, elkaar scherp bevragen en samen verder willen komen.
Heeft de kerk van de toekomst het helemaal gehad met vastomlijnde ideeën, dogma’s en leerstellingen? Vraag het twee – niet geheel willekeurig gekozen – theologen en ze wijzen dat resoluut van de hand. ‘Gereformeerde kerken moeten vanuit hun dogmatische kracht evenwicht brengen. Dat is hard nodig.’
Elk jaar na de zomervakantie spreken we met elkaar over onze vakantie-ervaringen. Vaak komt dan het volgende zinnetje terug, bijvoorbeeld als mensen in de Alpen hebben gewandeld of andere indrukwekkende landschappen hebben verkend: ‘Je merkt weer hoe nietig we als mensen zijn.’ We hebben zulke ervaringen nodig om onze plek in de schepping te kennen.
De laatste tijd ben ik in de ban van een klein plantje met een bijzondere schoonheid. Een bloemetje met zes langgerekte, gele blaadjes in stervorm. Op een rank steeltje strekken de bloemblaadjes zich uit naar de hemel. Het is niet alleen het uiterlijk, maar ook het verhaal erachter dat me fascineert. In al zijn kleinheid looft hij de schepper.
Als we in de kerk het opwekkingslied ‘Vader, vol van vrees en schaamte’ zingen, heb ik steevast een brok in mijn keel. De melodie en tekst raken me elke keer weer. Dat zit hem vooral in die ene zin: ‘Heel uw werk, door ons vertreden, klaagt ons mensheid aan bij U.’ Die zin laat ons voelen hoezeer onze relatie met de schepping verstoord is.
Net buiten Amersfoort ligt een prachtig stukje landschap waarbij ik me nauw betrokken voel. Landgoed Coelhorst is een besloten landgoed aan de rivier de Eem, met een verscholen liggend landhuis, enkele boerderijen, een prachtig klein kerkje, houtwallen, stukjes bos en zandwegen. Het gebied is gewoonlijk afgesloten voor publiek en dus een rustplek voor reeën en vogels. Zelfs de das komt er voor. En het is een plek om Gods liefde voor zijn schepping te ontdekken.