‘Ik hield van mijn vader en moeder. Van mijn jongste broertje en zusjes. Daar twijfelde ik niet aan. Ik zou ze altijd wel willen vasthouden en knuffelen. Maar houden van U?’ Dit vraagt Bram Beute aan God in een gebed in deze beschouwing over houden van God.
Waar vroeger bijna alles duidelijk leek, bestaat nu over tal van onderwerpen verschil van mening. Wat betekent deze verschuiving voor de roeping van de kerk?
Bijna niemand heeft hem gemist: de wilde theorie dat Bill Gates met hulp van het 5G-netwerk het coronavirus verspreidt, zodat iedereen zijn vaccin nodig heeft. Of deze: de anderhalvemetersamenleving is ingesteld zodat camera’s gezichten beter kunnen herkennen. Nepnieuws staat haaks op wat waarheid is. Hoe ga je om met verontrustende berichten en met aanhangers van complottheorieën? Bram Beute schetst een richting.
We moeten in de kerk tenminste twee vragen beantwoorden: wat is essentieel voor kerk-zijn en hoe geven we dat nu vorm?
Geloven in God kan soms zo abstract lijken. ‘Uiteindelijk komt alles goed’ zeggen we tegen elkaar. Maar wat heb je eraan als je moe, depri en lusteloos wordt van het c-woord?
Zonder het christelijk geloof zou er nooit een #metoo-affaire zijn geweest. Want voor de komst van het christendom vond men het in Romeinse rijk normaal dat machtigen met hun ondergeschikten deden wat ze wilden. Een meester mocht zijn slaven en slavinnen gebruiken zoals hem dat beliefde. Waarom zou een machtige filmbaas, ambtenaar of zakenman dat dan ook niet mogen doen?
Pasen is een tijd om te lachen, zo was het vroeg in de kerkgeschiedenis. In de vroege kerk zag men Pasen namelijk als een blijde tijd: omdat de duivel beetgenomen werd. Toen Jezus aan het kruis stierf, leek de duivel gewonnen te hebben, maar Hij werd bij de opstanding juist verslagen. Dus lachte men graag de duivel uit.
In het avondmaal komt Christus naar ons toe. In het brood en de wijn. In het gedenken van zijn lijden en sterven en vooruitzien naar zijn komst, maar ook in de ontmoeting met de ander. Dat zijn mooie gedachten, maar merk je daar ook iets van? Wat helpt daarbij en wat juist niet?
Redactielid van magazine OnderWeg Bram Beute, predikant van de Bazuinkerk in Kampen, was afgelopen dagen grieperig. ‘Om me heen hoorde ik van collega’s met mooie initiatieven. Maar ik had er de energie niet voor. Ik moest wachten tot ik weer beter werd.’
‘Gelukkig ben je, als je schuld bekent, je fouten zonder omhaal toe kunt geven.’ Het wordt gezongen met een vrolijke, swingende melodie. ‘Psalmen voor Nu 32’ doet er alles aan om het je mee te laten beleven. Schuld bekennen maakt gelukkig. Waarom heb ik dan zo vaak het tegendeel ervaren? Heel vaak werd ik er eerder wat neerslachtig of somber van.