Vaak wordt gezegd dat je trouw moet zijn aan de lokale kerkgemeenschap. Maar hoe verhoudt zich die trouw tot de behoeften die je als gelovige of als gezin hebt? Wat zegt Gods trouw hierin? OnderWeg-redacteur Bram Beute schrijft een persoonlijk verhaal over wat hij geleerd heeft van zijn ervaringen als kerklid en als predikant.
Niets zo grillig als het internet en de sociale media. Nieuwsberichten, eendenfilmpjes, liedjes en advertenties buitelen over elkaar. Als het je niet bevalt, klik je gewoon weer door. Trouw lijkt hier een vreemd begrip. Maar ook hier is God aanwezig en dus zijn er veel verhalen over trouw.
In de Bijbel wordt Gods volk de bruid genoemd. In eerste instantie lijkt dat een goede reden om dat beeld niet persoonlijk toe te passen. De Bijbel gebruikt meestal collectieve beelden voor gelovigen. Toch zijn er heel wat christenen geweest die zichzelf zagen als bruid van Christus. Bram Beute bespreekt dit ogenschijnlijke dilemma.
Heel lang dacht Bram Beute dat afgodendienst in de tijd van de Bijbel echt iets anders was dan in onze tijd. Mensen maakten toen beelden en bouwden altaren en tempels. Hij herkende dat zo niet in de wereld om hem heen. ‘Inmiddels ben ik daar niet meer zo zeker van.’
Hoe kun je bij God zijn en de blijdschap, liefde en vrede van zijn aanwezigheid ervaren? De Italiaanse monnik Luigi Gioia schreef daarover twee boeken en vertelt er graag over.
Het is allang niet meer vanzelfsprekend om te geloven dat God er is. Hoe spreek je in die context over God? Volgens Aad van Egmond, emeritus hoogleraar systematische theologie aan de Vrije Universiteit, moeten we beginnen bij de liefde. ‘Als er goedheid en liefde is, dan is dat een blijk van Gods aanwezigheid.’
Drie van de vier basisemoties – blijdschap, verdriet en angst – zijn goed vertegenwoordigd in onze kerkdiensten. Maar waar is de boosheid? Als we woede geen plek geven in de kerk, doen we God en onszelf tekort, schrijft Bram Beute.
Al te nauwkeurig de waarheid willen spreken kan pijnlijk zijn. Zeker als de waarheid als onverbiddelijk wordt gepresenteerd.
Als alles verloren is en je kunt niet meer verder, waar haal je dan nieuwe hoop vandaan? Het lijkt wel nergens te vinden. Is hoop wel een echte kracht? Of is het jezelf voor de gek houden?
Persoonlijk Bijbellezen valt in de praktijk niet mee. Dat heeft natuurlijk te maken met tijd en rust. Hoe vind je die? Maar het heeft ook te maken met de Bijbel zelf. De Bijbel is een lastig boek. Het is belangrijk om je dat te realiseren.