De Wallen in Amsterdam zijn een toeristische trekpleister. Maar zoals vaker bij pleisters het geval is, gaat achter dat omhulsel een hele wereld schuil. Van eenzaamheid, verdriet, onderdrukking, en toch ook van (sporen van) trouw. Frits Rouvoet: ‘Trouw zijn begint ermee dat je het niet accepteert dat vrouwen zo benaderd en behandeld worden.’
Ze verlangt ernaar een licht te zijn in de wereld. Of dat lukt? Daar is Hagar Prins (37) wat onzeker over. Ondertussen heeft ze wel Lume opgericht; volgens de website een ‘beweging van licht met vrouwen over de hele wereld’. Hagar is een leider en pionier ineen. Ze is erin geslaagd haar verlangen werkelijkheid te laten worden en meer nog: ze helpt andere vrouwen dat ook te doen.
Marco de Best (46) gaat niet meer op pad zonder eerst te bidden. Een ernstig auto-ongeluk zette zijn leven op z’n kop, maar maakte ook dat hij zich meer dan ooit door God gezien en geliefd voelt.
Boer en filosoof Jan Huijgen (61) begon in 1993 de Eemlandhoeve, een boerderij aan de rand van Bunschoten. Een plek waar duurzaam vlees wordt geproduceerd, maar waar mensen ook terechtkunnen voor inspiratie en ontmoeting. Huijgen zit vol plannen en ideeën. Ergens bovenaan staat het idee van een kapelletje, waar ‘de ziel tot rust en vrede mag komen, bij God’.
Gert Hutten (47) koos er drie jaar geleden voor om parttime dominee te worden van de Koepelkerk (GKv) in Arnhem in plaats van fulltime voorganger. Daarnaast werd hij directeur van de christelijke organisatie Tot Heil des Volks in Amsterdam. Krankzinnig druk, zo lijkt het. Toch stelt Hutten dat hij nu veel meer rust ervaart in zijn leven. Een gesprek over wat die rust inhoudt en wat daaraan voorafging.
Een ondeugend Spakenburgs jongetje was hij, Wouter van Dijk. Zoon van een timmerman, geen studiebol, op z’n zestiende een motor, wilde het liefst dominee worden. Naar eigen zeggen is hij altijd al een gelovig mannetje geweest, en dat is in de loop van zijn leven alleen maar sterker geworden.
Voor Ad van der Lugt is de wereld een speeltuin. Als je die metafoor doortrekt, zit hij het liefst in de ontdekhoek van die tuin: een zandbak waarin je de mooiste dingen opgraaft en deelt met anderen. Dat is waar hij voor en uit leeft: verwondering, verbinding en samen oplopen in de reis naar huis, naar God.
Drie jaar geleden verloor Ytje Veefkind haar man, predikant en dichter Koos Veefkind, aan de gevolgen van een hersenbloeding. ‘Ik was 18 toen ik hem leerde kennen en 72 toen ik afscheid van hem moest nemen. Ik dacht altijd dat ik niet verder zou kunnen als hij er niet meer zou zijn. Maar het rare is dat nu het zover is, het me lukt om alleen te zijn. God heeft me er echt doorheen gesleept.’
Ruimte om te ademen, te leven. Als Freddy Gerkema (64) dan toch een beeld van God moet schetsen, is dat het. Het is de ruimte en vrijheid die voortkomt uit het Hebreeuwse ruach: adem en Geest. ‘In de gemeente wil ik mensen dezelfde ruimte voorhouden’, vertelt Gerkema, voorganger van de NGK Amersfoort-Noord, ‘want daarin is het goede leven te vinden.’
De rugzak van predikant Gert Zomer (59) zit vol. Toch komt er elke keer weer wat bij. ‘Mensen hebben het dan over de hand van God, maar op sommige momenten is die voor mij gehuld in een bokshandschoen.’ Die moeite met God – daar is in de kerk te weinig aandacht voor, vindt Zomer. De gaten in ons geloof worden daar te makkelijk dichtgesmeerd met makkelijke antwoorden. Terwijl juist in die gaten een christelijk leven gestalte krijgt.