Op 7 november overleed professor Jochem Douma. Een leraar en broeder is heengegaan in wie we veel van de HERE ontvangen hebben, schrijft Joost Smit. Hij deelt een paar persoonlijke herinneringen.
Matige inspanning gevolgd door buitensporige beloning. Dat is de definitie van de avondvierdaagse, een stukje nationaal erfgoed waar ik trots op ben, schrijft Joost Smit.
Op mijn laatste rondje met de hond zag ik hem. Klein, met capuchon en snel de hoek om. Mijn buurman zag hem ook. ‘Een kind zo laat op straat? Dat is gek, vind je niet?’
Het probleem rond het predikantschap: een botsing tussen verschil en verwachting in de kerk, schrijft Joost Smit in een column.
Vorige week woensdag was het zover. De plicht riep, het feest van de democratie barstte los. In mijn binnenzak brandden stempas, paspoort en twee machtigingen. Achter het gordijntje tekende zich een boeiende coalitieoptie af.
Geloven doe je niet alleen en daarom geloof ik in de gemeenschap der heiligen, schrijft Joost Smit.
Diep doorleefde dankbaarheid. Met dat gevoel kijk ik terug op mijn opvoeding, de fase waarin ik als lijdend voorwerp werd klaargestoomd voor de boze buitenwereld.
Als God ons overal kan horen, wat voegen altaren, wierook en gebedshuizen daar dan nog aan toe?
Als het man-vrouwdebat twee punten scoort op de stormschaal, dan valt Gijsbert van den Brinks ‘En de aarde bracht voort’ in orkaancategorie vijf.
Terwijl de zomer nog zindert, komt de kerkelijke karavaan weer in beweging. Apart eigenlijk, die seizoensarbeid in de kerk.