John Lapré en Herman van Wijngaarden zijn allebei homo, schrijver van boeken en spreker. De liefde van Christus bindt hen, maar als het gaat om een relatie maken ze een andere keuze. Hoeveel verschillen ze eigenlijk van elkaar? En ervaren zij de kerk als een veilige plaats?
‘Er wordt ons een genderideologie opgelegd, met kwetsbare mensen als excuus.’ In zijn column in OnderWeg (5 januari 2019) windt ds. Dick Westerkamp er geen doekjes om. ‘Het snijden in gezonde lichamen is een dwaalweg.’ Marc ten Brink uit ‘t Harde, pastor van gelovige transgenders, voelde zich onaangenaam getroffen. De twee gaan in gesprek.
Echte liefde is ten diepste onvoorwaardelijk, zoals de liefde van ouders voor hun kinderen. Maar soms wordt die liefde zwaar op de proef gesteld en sta je voor onmenselijke keuzes. Bijvoorbeeld als je zoon een misstap begaat die zijn sporen trekt door het gezin. Of als je kind zo veel zorg nodig heeft dat die jou helemaal opeist en de andere kinderen eronder lijden.
‘Predikant zijn is meer dan een baan.’ Annette van der Laan weet waar ze over praat. Haar man Peter is zes jaar geleden afgezet als predikant. Eerder dit jaar publiceerde een christelijke krant haar hartenkreet ‘De domineesvrouw’. Als ex-predikantsvrouw roept ze op tot meer begrip en veiligheid in de gemeente.
‘Zullen we afspreken op Utrecht Centraal?’ Het is typerend voor Dicky Nieuwenhuis (44): een mens onderweg, met een open blik. Als ze al grote woorden spreekt, is de relativering nooit ver weg. Bij ontwikkelingsorganisatie Woord en Daad was ze boegbeeld naar de reformatorische achterban. Na een kort politiek intermezzo zet ze zich nu bij het Liliane Fonds in voor de gehandicapte medemens wereldwijd.
Op zijn 21ste vlucht Samer Younan uit Syrië. In een gevangenis begint hij de Bijbel te lezen. Nu is hij 37, getrouwd met Betty en theoloog en evangelist onder Arabischsprekenden in Amersfoort en Kampen. Leest Samer de Bijbel anders dan Nederlanders als het gaat om geweldsteksten?
Het werkzame leven van Vincenza La Porta draait om kinderen en jongeren. Sinds vorig najaar is ze eindverantwoordelijke van JOP, de Jeugdorganisatie van de Protestantse Kerk. Geloofsopvoeding heeft voor haar alles te maken met ruimte geven. Maar dat gaat niet vanzelf.
De zending kwam onverwacht op zijn pad. Dat God soms iets anders van hem wilde dan hij gepland had, werd een patroon in het leven van dr. Bas Plaisier. ‘Maar als God roept, zal Hij ook de bekwaamheid geven. Dat geeft mij kracht.’