‘Je kunt op veel verschillende manieren van God houden; Hij heeft ons niet voor niets zo verschillend gemaakt.’ Anneriet Op de Dijk komt graag in actie als het gaat om het liefhebben van God. Jos Douma houdt ook van hard werken, maar in het centrum daarvan is stilte. Een stilte waarin hij God op de eerste plek zet en zegt: ‘hier ben ik’ en ‘hier bent U’. Beiden gaan in op de vraag: hoe doe jij dat, God liefhebben?
‘Houden van God is de diepste laag van ons geloof, maar we oefenen ons er niet veel in om dat met elkaar te delen.’ Hoogleraar Herman Paul legt uit hoe we van de kerk een oefenplaats van de liefde kunnen maken.
De Regiegroep kerkelijke hereniging gaat voortvarend te werk. Er komen herhaaldelijk voorstellen uit deze groep, die de kerken voor keuzes plaatsen. Zoals onlangs het voorstel om samen na te denken over een nieuwe belijdenis. Ik snap de overwegingen, maar vraag me af: waarvoor is zo’n ‘verankering’ nodig?
Het jongerenwerk organiseren van een grote gemeente is onder normale omstandigheden al een uitdaging, laat staan wanneer er een pandemie rondwaart. Toch krijgt Judith Feddes-Hazelzet (43), jongerenwerker bij De Lichtboog (NGK) in Houten, het voor elkaar. Ze ervaart de coronatijd als een tijd van loslaten en verwondering.
Jongerenwerker Jonathan Pellegrom (32) gaat in op de vraag: hoe geef je jouw jeugdwerk vorm op een manier waarop je dichtbij jongeren komt, als je te maken hebt met afstand?
Jarenlang werkte Piet Mars hard om AFAS Software tot grote hoogten te stuwen. Met nog meer hartstocht probeert hij nu de wereld een beetje eerlijker te maken. ‘God heeft bij me aangeklopt: Piet, wat ga je nu doen met je bezit?’
Kerk2030 is geen hip kerkvernieuwingstraject, zeggen Klaas Koelewijn en Janneke Burger-Niemeijer. Zij zijn kernteamleden van Kerk2030. Kerk2030 is een vernieuwingsbeweging ‘die inhoudelijk niet veel nieuws zegt, maar wel manieren aanreikt om te gaan doen wat in deze tijd vernieuwend is: als kerken weer terug naar de basis van geloven.’
Wanneer ik Annemarie Rietkerk spreek – gebruind, in jeans en gympen – is ze net terug van een vakantie op Texel. Ze steekt meteen van wal en blijft praten tot ik zo’n twee uur later afscheid van haar neem. Haar boodschap in een notendop: leef in vertrouwen op God. Haar eigen leven zit vol stappen in vertrouwen, maar Annemarie zegt eerlijk: ‘Het blijft elke keer weer spannend.’
Hij weidde generaties gereformeerde scholieren in in de wereld van de volwassenen en vertelde over de farao’s, Napoleon en Bismarck alsof hij er zelf bij was. Vanuit Duitsland blijft voormalig geschiedenisdocent en historicus Jaap Schaeffer zich verwonderen over de raadselachtigheid van de wereld. ‘Als je in een persoonlijk God gelooft, zul je toch ook moeten aanvaarden dat Hij zichzelf niet uitlegt.’
Twee voorbeelden van mensen die zichzelf opofferen voor de ander. Op welke manier geven zij aan deze zelfverloochening, aan dit dienen vorm? Hoe kunnen ze dit zo intensief volhouden? Houd je zo wel voldoende ruimte voor jezelf over?