Alles verandert en gaat voorbij. Daardoor kun je als mens soms verlangen naar hoe het vroeger was. Misschien ook wel in de kerk. Maar Jezus leert ons dat we het oude en vertrouwde kunnen loslaten als we Hem maar blijven vasthouden. Hij is dezelfde tot in eeuwigheid.
Relativeren is een kunst. Een kunst die je kunt leren, zoals ook Paulus heeft gedaan. Kun jij de situatie waarin je als gelovige of als kerk terechtkomt in relatie brengen met Christus’ zaak op aarde?
Kennis is macht, zo betoogde de Engelse filosoof Francis Bacon. Paulus beaamt dat, maar geeft een heel bijzondere invulling aan kennis: Christus kennen, dat is Paulus’ diepste verlangen.
In mijn bijbel zwerft al heel lang een knipsel met een citaat van de Deense filosoof Søren Kierkegaard: ‘Het is eigenlijk heel simpel. De Bijbel is makkelijk te begrijpen. Maar wij christenen zijn een stelletje sluwe oplichters: we doen alsof het ons niet lukt om het te begrijpen. Want we weten dat, op het moment dat we het begrijpen, we verplicht zijn om ernaar te handelen.’ Elke keer als ik dat citaat lees is het een wake-upcall. Hoe eerlijk ga ik met de Bijbel om?
Historici schatten dat in de tijd van Paulus bijna de helft van de bevolking bestond uit slaven. Het is dus logisch dat je een heel aantal keren het woord ‘slaaf’ tegenkomt in het Nieuwe Testament. Toch is de manier waarop Paulus de realiteit van de slavernij in verband brengt met Christus nog steeds actueel, want slavernij is dichterbij dan je denkt.
Sion wordt in de Bijbel ‘stad van volmaakte pracht’, ofwel het summum van schoonheid genoemd. Hoe kan dit ooit gezegd worden van een stad die toch ook iets van een oude oosterse stinkstad had?
Trots is één van de dingen die ik probeer níet te zijn. Maar taal leeft en woorden krijgen een andere betekenis. Of is er meer aan de hand? Is zonde een deugd geworden?
Druk, druk, druk. We zijn er maar druk mee, met het leven. Vroeg op, laat naar bed. Gelukkig komt de vakantieperiode er weer aan. Tijd om even stil te staan. Om je af te vragen wat de waarde is van al dat getob.
Heb je je weleens afgevraagd waarom de Geest werd uitgestort op de pinksterdag? Pinksteren werd in Israël al lang gevierd als het zogenoemde Wekenfeest of Sjavoeot. Dat werd in het Grieks Pentekoste genoemd, waar ons woord ‘Pinksteren’ vandaan komt. Het was geen toeval, heel bewust heeft God de vijftigste dag na Pasen uitgekozen om zijn Geest te geven.
