Hij groter dan ik. Het ziet eruit als een formule. Een goede formule brengt een grotere werkelijkheid terug tot de essentie. In één oogopslag zie je waar het om gaat. ‘Hij > ik’ is de formule die de essentie beschrijft van het leven van al Jezus’ volgelingen.
Kun je zonde erven? Schuld is toch bij uitstek persoonlijk? Wie in de fout gaat, treft schuld, zou je denken. Toch ligt het in de Bijbel nog wat anders. De Bijbel begint met Gods mooie schepping. En meteen is daar die barst, waarvan Genesis 3 verslag doet. Het gaat over schuld – zonder twijfel. Maar het gaat ook over schaamte. Daar lezen we vaak overheen. Toch kan hierbij stilstaan helpen om de idee van erfzonde beter in te voelen.
Stel dat je de grote apostel Paulus tegenkomt, hoe zou jij hem dan bemoedigen? Ja, je leest het goed: Paulus heeft bemoediging nodig en hij gaat ervan uit dat jij die kunt geven. Dat schrijft hij zelf aan het begin van zijn brief aan de christenen te Rome.
Wij kennen de God die de hemel en de aarde gemaakt heeft, die de dood heeft overwonnen. En toch voel ik me vaak zo onnozel, zo machteloos. Paulus laat zien welke kracht we in de opgestane Christus hebben.
Dit is Pasen ook: God kiest positie in de grote clash tussen recht en onrecht in deze wereld. Hij slaat met de vuist op tafel, slaat de goddeloze lam en komt de rechtvaardige te hulp.
Zeker, jij mag je een zaadje weten in Christus’ hand. Hij strooit jou uit op de akker van zijn wereld. Je moet individueel de grond in en wortelen. Bekering en toewijding zijn persoonlijk. Tegelijk: je bent wel individu binnen een geheel. Want kerk-zijn doe je samen. De Bijbel tekent ons daarvan een mooi beeld: het beeld van de gemeente als een brood.
Christenen zijn geneigd te zeggen dat toeval niet bestaat. God bestuurt alles en toeval staat daarmee in contrast. Maar staat toeval eigenlijk wel tegenover Gods leiding?
Afscheid nemen gebeurt op tal van manieren in het leven. Afscheid nemen van het leven zélf en alles daaromheen maar één keer. Denken over je eigen sterven en begrafenis of crematie is niet makkelijk. Het vraagt moed om je eigen eindigheid en einde onder ogen te willen zien.
‘Gods zegen gewenst!’ Je zegt het tegen een ander, of het wordt tegen jou gezegd. Je beseft het niet altijd zo sterk, maar iets groters, diepers en mooiers om een ander mee te geven of om zelf te ontvangen dan de zegen van God, is er niet.
De auteur van de Hebreeënbrief gebruikt het beeld van een zwaard (lees: mes) dat aan twee kanten snijdt. Nog scherper dan zo’n mes is het Woord van God, zo schrijft hij. Hoezo is Gods Woord te vergelijken met een mes dat aan twee kanten snijdt?