Vijftien jaar geleden kwam de vraag op in onze gemeente: kunnen we het avondmaal niet in onze Bijbelkring vieren? Een logische vraag, want we hadden in onze gemeente kleine kringen en vaker avondmaal vieren gestimuleerd. Dat zoiets zou uitmonden in de wens om in de kring avondmaal te vieren, past hierbij. Maar is hier wel een rol weggelegd voor kleine kringen? En wat betekent dit voor de vraag met wie we avondmaal vieren?
Het avondmaal is een wezenlijk onderdeel van gemeente-zijn. Toch kun je als kerk best worstelen met de vorm. Hoe zorg je ervoor dat die vorm aansluit bij de inhoud? En hoe kun je aandacht geven aan de beleving van het avondmaal? Wij spraken met drie kerken die hier allemaal op eigen wijze invulling aan geven.
‘Je kunt het avondmaal niet in woorden vangen, je moet het gewoon doen’, stelt Jasper Bosman (33, GKv) die binnenkort in Kampen op dit onderwerp hoopt te promoveren. Zijn onderzoek resulteerde in een proefschrift: Celebrating the Lord’s Supper in the Netherlands. Bosman wil met zijn proefschrift predikanten en kerken inspireren om ruimte te geven aan de beleving van het avondmaal.
Waar liefde de boventoon zou moeten voeren, is het avondmaal soms het toneel van strijd, verlangens en onhandigheid. Hoe komen geloof en beleving van individu en gemeenschap in het avondmaal bij elkaar? Dat is een spannend, kwetsbaar, intens mooi, maar ook ingewikkeld proces.
Het begon met een klik tussen Moses Alagbe en Pieter Kleingeld. Beiden zijn dominee met een grote liefde voor God en gerechtigheid, maar met een andere culturele en kerkelijke achtergrond. Hun klik leidde tot levendige uitwisseling tussen de NGK in Oegstgeest en een Afrikaanse pinkstergemeente in Amsterdam-Zuidoost. Een intercontinentaal gesprek over hoe een Nederlandse kerk en een migrantengemeente samen optrekken.
Lente in de kerk, een weinig gebruikelijke combinatie van woorden. Toch vormen die vier woorden de titel van een recent verschenen boek van de Rotterdamse predikant René van Loon. Hij ziet ‘nieuwe groei’, ook dankzij de talloze migrantenkerken in Nederland. ‘Zij brengen op een lenteachtige manier een nieuwe vitaliteit die bij Nederlandse christenen iets kan losmaken.’
Welke ontwikkelingen spelen zich af in internationale en migrantenkerken? Hoe kunnen autochtone kerken en migrantenkerken elkaar tot hand en voet zijn? Madelon Grant, coördinator van SKIN, de koepelorganisatie van internationale kerken en migrantenkerken, geeft antwoord.
Biechthokjes met een gordijntje ervoor, wie weet ze nog te vinden? Willen moderne gelovigen en niet-gelovigen hun zonden en angsten nog kunnen belijden? Hoe gaat de kerk van nu daarmee om? Twee predikanten, Pieter Versloot uit Groningen en Rikko Voorberg uit Amsterdam delen hun praktijkervaringen met het moderne biechten.
Het lijkt in de kerk soms minder te gaan over schuld en vergeving dan vroeger. Hanneke Schaap is er niet gerust op. ‘Het kwaad werkt diep door in ons leven en dat van onze naasten. Die kant van onszelf moeten we blijven benoemen.’ Hanneke Schaap is hoogleraar klinische godsdienstpsychologie aan de VU en werkt als rector van het Kennisinstituut christelijke ggz voor Eleos en de Hoop.
‘Gelukkig ben je, als je schuld bekent, je fouten zonder omhaal toe kunt geven.’ Het wordt gezongen met een vrolijke, swingende melodie. ‘Psalmen voor Nu 32’ doet er alles aan om het je mee te laten beleven. Schuld bekennen maakt gelukkig. Waarom heb ik dan zo vaak het tegendeel ervaren? Heel vaak werd ik er eerder wat neerslachtig of somber van.