Na haar afscheid van de Haagse politiek in 2012 woonde en werkte Kathleen Ferrier (1957) vijf jaar in Hong Kong. Nu is ze voorzitter van de Nederlandse Unesco-commissie en zet ze zich onverdroten in voor vrouwenrechten, democratie en de doorwerking van het slavernijverleden. Onlangs verscheen haar boekje Hoe wij hier ook samenkwamen.
Wat ze doen, levert de gemeente geen nieuwe leden op en toch gaan ze door. ‘Want dit is onze opdracht.’ Dat zeggen pastoraal werker Pauly Rebel en predikant Alex Boshuizen over wat zij de herbergfunctie van de Petrakerk noemen. In hun bediening ervaren zij een ontspannen verwondering over wat God doet en hoe Hij hen gebruikt.
‘Je ziet God niet, maar met de ogen van het geloof kan ik wat Hij doet soms in mijn leven herkennen.’ Tegelijk vindt Alex Overbeeke het spannend om het erover te hebben voor dit interview. Want het raakt toch aan het intiemste van je geloofsleven: Gods weg met jouzelf. Bovendien, waarin hij Gods hand ziet, zal door een ander als toeval gezien worden.
Haar boek ‘De kracht van rust’ werd uitgeroepen tot het beste spirituele boek van 2021. Maar hoe bewaart auteur en stiltetrainer Mirjam van der Vegt zelf de rust in wankele tijden? ‘Ik ben geen goeroe, ik mag dagelijks door de mand vallen – en dat doe ik met verve.’
‘Het voelt goed om iemand te hebben die iets gedaan heeft dat nog slechter is dan wat jij op je geweten hebt.’ Arie Kok zocht contact met Ineke Baron en Ineke van Dongen. Zij behandelen ingewikkelde vraagstukken waarmee velen worstelen: schuld erkennen, genadig omgaan met iemand die de fout is ingegaan, werken aan herstel voor slachtoffer en dader.
‘Zelf houd ik mij aan de coronamaatregelen; als zij dat nou ook eens zouden doen…’ Je hoort het jezelf zeggen. Als iets niet goed gaat, is het altijd een ander die daar verantwoordelijk voor is. Een trend die overal aanwezig is en zeker in de politiek, is de ervaring van politicoloog en CU-politicus Gert-Jan Segers: ‘Het voelt slecht als wij de controle kwijt zijn. We willen daar vat op hebben. En dus wijzen we een schuldige aan.’
Rob Timmerman heeft al zo’n tweeduizend bootvluchtelingen van de verdrinkingsdood gered. Zijn behoefte om een held te zijn gaat hand in hand met de wens een betekenisvol leven te leiden. ‘Ik heb allang afscheid genomen van het idee dat je én je idealen na kunt streven én in je comfortzone kunt blijven zitten.’
Aan voorspellingen over de kerk na corona waagt hoogleraar missiologie Stefan Paas zich niet: ‘De echte balans kunnen we pas opmaken als het voorbij is.’ Wel koestert hij een diep verlangen voor de kerk nu en straks. En heeft hij dankwoord voor jongeren: ‘Ik ben dankbaar voor wat jullie doen. Jullie brengen offers voor oudere generaties.’
Een groot deel van Jaaps vriendenkring is niet van Nederlandse afkomst. Dat had hij tien jaar geleden niet kunnen denken. ‘Ik leefde in een witte bubbel, gekleurde mensen kende ik alleen uit de zendingsbladen. Met moslims had ik al helemaal niets.’
Hij merkt dat hij ouder wordt, zegt dominee Wim Rietkerk, die laatst tachtig jaar werd. ‘Ik kan niet meer de hele dag doorgaan, zoals vroeger.’ Toch kwam er eind vorig jaar nog een boek van hem uit en zit hij dagelijks achter zijn bureau. ‘In ons leven hebben we ervaren dat God leidt en voorziet op een manier die royaler is dan wij zelf ooit in gedachten hadden.’